Dry Martini
In zijn eenvoudigste en puurste vorm is een Martini cocktail een combinatie van gin & vermouth, afgewerkt met een garnish van olijf of een andere twist. Echter gebruikt men de naam Martini eveneens voor een waaier van honderden andere cocktails waarvan velen helaas ver verwijderd zijn van de “ware” Martini. Een uiteenzetting.
Iedereen heeft ooit al wel gehoord van een Martini. Maar voor velen betekent een Martini nog steeds, tja, Martini. En hoe kan je ze het ook kwalijk nemen? Ondanks dat de Martini cocktail wel genoemd werd naar de Martini Vermouth, zijn het eigenlijk twee zeer verschillende dingen.
Als baby werd de Martini cocktail geboren te Manhattan, en is ze zonder discussie nauw verwant aan de Martinez, welke op zijn beurt evolueerde vanuit de Manhattan cocktail. Wat erna gebeurde is reeds stof geweest voor menige discussies en daarover lopen de meningen nog steeds wat uiteen. -tig boeken werden er reeds over gepubliceerd. Wat wél zeker is, is dat O.H. Byron in zijn legendarische cocktailboek The Modern Bartender (1884) voor de eerste maal een Martinez cocktail beschreef. In de tweede versie van zijn cocktailboek, welke Byron in 1888 op de markt bracht, kwam voor de allereerste keer Martini cocktail naar voren. Zijn receptuur bestond uit Old Tom Gin, zoete vermouth, orange curaçao, Boker’s Bitters en citroenzeste.
Helemaal naar de geest van de tijd was deze Martini relatief “zoet”, net zoals de consument het destijds ook prefereerde. Maar decennia gingen voorbij, en de Martini evolueerde naar een steeds drogere cocktail. De rijke Old Tom Gin, welke iets-of-wat restsuiker bevat, en zoete vermouth werd steeds vaker vervangen door droge vermouth. De Martini cocktail werd progressief droger, hence de prefix “Dry” voor Martini.
Ondertussen viel het woord gin al enkele keren, maar wodka (of vodka, afhankelijk van waar je je bevindt op deze door-Covid-19-geïnfecteerde-planeet) nog niet. Na WOI maakten we in Europa, en later ook overzees, kennis met wodka. Deze vrij neutrale, loepzuivere en glasheldere spirit kwam perfect van pas net op het moment dat de consument steeds meer zin kreeg in drogere, minder zoete cocktails. En zo overspoelde wodka de ganse barscene, van London tot New York City. Wanneer ene Ian Fleming zijn fictieve karaktertje James Bond (u hebt de naam vermoedelijk al wel gehoord? Er staat al maandenlang een film van hem te wachten op ons) aan de lopende band Wodka Martini, shaken, not stirred liet achterover tikken was het hek helemaal van de dam. Gin verdween naar de achtergrond voor verscheidene decennia. Maar zoals dat nu eenmaal gaat, alles komt terug. Ook gin. Menig Vlaming zal dat wel kunnen beamen, na de G&T-craze van de afgelopen jaren.
Zoals reeds gesteld, er zijn honderden Martini-varianten, gaande van Porn Star Martini’s tot Tuxedo’s. Allemaal zijn het riffs op het origineel, maar met andere ingrediënten, ratios, bereidingswijzen, garnishes en twists. Sommigen zijn direct gelinkt, andere zijn mijlenver van het origineel verwijderd. Sommigen worden geshaket, andere gestirrt. Over dat laatste overigens; wanneer je shaket zorg je voor aeratie in je drank. Deze minuscule luchtbubbels zorgen voor een troebele kleur, maar tevens ook voor een luchtigere finale drank. Stirren daarentegen zorgt niet voor aeratie, wel voor een rijkere, vollere en fluweligere textuur op het pallet. Des goûts et des couleurs on ne discute pas, maar ik prefereer een Dry Martini gestirrt. Met gin. Excuses, James.
Voor we er echt aan beginnen; deze pagina zou niet compleet zijn zonder enkele hedendaagse voorbeelden van varianten van een Dry Martini;
Geen twist -> Dickens
Olijf en/of citroenzeste als twist -> Oliver Twist
2 uien als twist -> Gibson
2 olijven als twist -> Franklin
Jalapeño als twist -> Hot Martini
Ijskoud geserveerd uit een bevroren fles, zonder dilution -> Naked Martini
Met olijfsap -> Dirty Martini
Dezelfde hoeveelheid vermouth als gin -> Wet Martini
Dezelfde hoeveelheden zoete & droge vermouth -> Perfect Martini
Geshaked -> Bradford
Geshaked, geserveerd met wodka ipv gin -> James Bond
Geshaked, geserveerd met wodka én gin -> Vesper
Geen vermouth, enkel pure gin. En terwijl je de cocktail stirrt moet je verplicht kijken naar een ongeopende fles vermouth -> Winston Churchill
“Okay. Allemaal leuk, goed en wel. En wat nu?” denkt u naar alle waarschijnlijkheid. En terecht. Wel, simpel. Daar we toch nog steeds niet buitenmogen en alle horeca nog wel een tijdje gesloten zal blijven is er geen enkele reden om niet te experimenteren thuis. Uiteraard, u mag experimenteren hoe en met wat u wil (in uw bubbel, uiteraard). Ik doel op het hoofdonderwerp van deze pagina, Dry Martini. Zonde dat je er even anders over dacht.
In alle geval: om een Dry Martini thuis te bereiden hebt u volgende dingen nodig;
Ikzelf laat je helemaal de keuze betreffende de gins en vermouths je zou prefereren (attent hé), de vuistregel hier is vooral droge, jenever-gebaseerde gins te selecteren en droge, elegante vermouths. Onderstaand receptuur is gebaseerd op een 5:1 ratio wat in normale mensentaal staat voor een elegante en breed toegankelijke Dry Martini.
Eerst en vooral; vul je Martini-glas met ijsblokjes of, beter nog, plaats het voor een uurtje in de diepvries
Vul je shaker volledig met ijsblokjes (gebruik verse ijsblokjes, geen “natte” daar dit voor meer verwatering zorgt)
Start steeds met de kleinste hoeveelheid, in dit geval de vermouth (12,5ml) en serveer deze op het ijs in de shaker
Serveer de gin (62,5ml) op het ijs
Stir voor 30sec
Serveer in je bevroren Martini-glas
(Optioneel) Werk af met een olijf als garnish
(Optioneel) Neem wat verse citroenzeste en pers de etherische oliën uit boven de Dry Martini. Opgelet; “streel” niet over de rand van het glas daar dit een onaangename bittere en ongebalanceerde toets geeft aan het geheel.
Drink. En belangrijk; drink it while it’s cold. Er is niets zo verschrikkelijk als een lauwe Dry Martini.
Was bovenstaande receptuur nog te braaf voor je? Wel; speel dan eens met dit receptuur; Duke’s Martini, van de hand van de iconische bartender Salvatore Calabrese. In a nutshell? Wel, neem een Martini-glas en dat maak je eerst even nat met wat water. Vervolgens zet je dat glas, samen met een fles van je favoriete gin, in de vriezer. Na enkele dagen haal je beiden uit de vriezer, serveer je enkele druppels droge vermouth in je bevroren Martini-glas en dan serveer je 70ml gin uit je bevroren fles in het glas. Je zal opmerken aan de textuur van de gin dat deze zeer dik is vanwege de sub-zero temperatuur. Het feit dat je je glas op voorhand hebt ingevroren met wat water zal zorgen voor een minimale verwatering, terwijl de druppels vermouth een subtiele en aromatische kwaliteit geven aan de drank. Eerlijk is eerlijk; met zo’n twee Duke Martini’s haal je een olifant neer.
Is een Duke’s Martini nog steeds te licht voor je? Goh, ja. Dan is het simpel hé; dan rest er je enkel nog de optie Winston Churchill.